پرنیان

برای پرنیان که نام واقعی او نیست روزی که طالبان پوهنتونها را برای زنان و دختران در افغانستان تعطیل کردند مانند هر روز دیگر دسامبر آغاز شد و او با دوستانش به سمت صنف می‌رفت. اما با رسیدن به دروازه پوهنتون خود در کابل متوجه شد که چیزی متفاوت است.

پرنیان به یاد می آورد: «ما دیدیم که طالبان آنجا بودند و فقط به دانش آموزان پسر اجازه ورود مدادند. می خواستم به داخل پوهنتون بروم که در آن لحظه یکی از جنگجویان طالبان اسلحه اش را به سمت من گرفت.

در ۲۰ دسامبر حافظ ضیاءالله هاشمی سخنگوی وزارت تحصیلات عالی طالبان تصویری از نامه‌ای را در توییتر منتشر کرد که در آن به همه پوهنتون‌ها و مؤسسات آموزشی دولتی و خصوصی دستور داده بود که دسترسی محصلان دختر را فوراً متوقف کنند.

دو روز بعد ندا محمد ندیم سرپرست وزارت تحصیلات عالی از این اقدام دفاع کرد و به رسانه های دولتی افغانستان گفت که چندین موضوع باعث این تصمیم شده است از جمله عدم پایبندی محصلان دختر به تفسیر این گروه از قوانین پوشش اسلامی و تعامل بین محصلان دختر و پسر.

برگه های امتحانی ما از اشک هایمان خیس شد

پرنیان در کنار تحصیل در رشته علوم سیاسی در یک پوهنتون خصوصی در پایتخت افغانستان به عنوان معلم در پوهنتون دیگری نیز کار می کرد. پس از اینکه محافظان طالبان در پوهنتون خصوصی او را برگرداندند او تصمیم گرفت به مؤسسه دیگر برود  اما متوجه شد که اقدامات در سطح شهر در حال اجرا است.

او به افغان وتنس می گوید: حدود ۶۰۰ دانش آموز دختر در آنجا تحصیل می کنند بیشتر آنها دانش آموزان دبیرستانی هستند که قبلاً از رفتن به مدرسه منع شده بودند. طالبان به آنها اجازه ورود ندادند و انها را به زور از صنف‌هایشان بیرون آوردند - آنها وحشت داشتند.

پرنیان که از دو مؤسسه مختلف مسدود شده بود یک مکان نهایی را امتحان کرد که در آنجا نیز تحصیل کرد. او در اینجا می‌گوید که دولت طالبان را متقاعد کرده است که برای دانش‌آموزان دختر دو ساعت وقت بگذارند تا در امتحانات خود شرکت کنند. او تشریح می‌کند که وقتی طالبان یک تایمر برای اتمام امتحان تنظیم می‌کنند چگونه فشار وارد می‌شود.

زمانی که امتحان می‌دادیم طالبان در طبقه هفتم منتظر بودند تا پوهنتون را برای ما ببندند. پرنیان می‌گوید که خودروهای آن‌ها در بیرون آماده‌باش بودند و این مؤسسه پوهنتونی «به یک منطقه نظامی تبدیل شد».

او می‌گوید: برگه‌های امتحانی ما از اشک‌هایمان خیس شد - حتی معلمان و اساتید ما هم گریه می‌کردند.

پرنیان می گوید وقتی امتحان تمام شد به محصلان گفته شد که برای رسیدن به خانه از وانت های حمل و نقل پوهنتون استفاده کنند. او می‌گوید که «در هر چند متر» پوسته‌هایی مستقر شده بود که طالبان خودروها را متوقف می‌کردند تا محدودیت‌های جدید را تکرار کنند.

از دست دادن امید

پرنیان می گوید که اگر تا سال آینده پوهنتون را تمام نکند این سومین باری است که نتوانسته تحصیلاتش را به پایان برساند  دفعات قبل به دلایل خانوادگی بوده است.

او می‌گوید: من می‌خواستم روزنامه‌نگاری شوم که در برنامه‌های سیاسی کار می‌کند  اکنون غیرممکن است.

پرنیان در کنار تحصیل در علوم سیاسی در پوهنتون دیگری نیز در رشته روزنامه‌نگاری تحصیل کرد و تا زمان تسلط طالبان به عنوان کارآموز در یک تلویزیون خصوصی کار می‌کرد زمانی که کارفرما به او گفت که دیگر نمی‌تواند در آنجا کار کند.

از آن زمان او شاهد مجموعه ای از محدودیت ها علیه زنان و دختران در افغانستان بوده است. پرنیان می گوید که حتی قبل از بسته شدن پوهنتون ها به روی زنان طالبان یک قانون پوشش سخت برای محصلان دختر اجرا کرده است.

او توضیح می دهد: آنها مرا از پوهنتون خارج کردند زیرا کفش های کتانی سفید می پوشیدم. اگر موهایمان نمایان بود اگر روسری‌هایمان سیاه نبود... اگر پوست مچ دستمان نمایان بود و اگر دانش‌آموزان دختر و پسر در حال صحبت با یکدیگر دیده می‌شدند همین سناریو وجود داشت.

در اواخر مارچ ۲۰۲۲ طالبان قرار بود مکاتب متوسطه دخترانه را در سراسر کشور بازگشایی کنند اما U تصمیم خود را تغییر دادند و اصرار داشتند که هنوز حکمی در مورد لباس های دخترانه صادر نشده است. با توجه به ممنوعیت اخیر پوهنتون ها اکثر دانش آموزان دختر در افغانستان در حال حاضر فقط تا صنف ششم اجازه تحصیل دارند. هیچ نشانه ای از زمان بازگشایی مکاتب و پوهنتون ها وجود ندارد.

پرنیان در حالی که آرام گریه می کند آه می کشد: راستش ناامید هستم. جایی برای ما در این جامعه نیست.

منبع: مصاحبه افغان وتنس